Klaar voor een weekend BOR. Weer even met de neus tussen slechtzienden. Ervaringen delen, nieuwtjes uitwisselen, oude vrienden, nieuwe vrienden en goede gesprekken. Het is zó anders dan tijdens de revalidatie, waarbij ik iedere maandag weer met lood in de schoenen vertrok voor weer een week van huis, geconfronteerd met handicap. Daar lerend wat slecht-zien betekent en hoe het in godsnaam een plek te geven in mijn dagelijks leven. Een soort van stoomcursus. Eerst afbreken en afleren, daarna opbouwen en aanleren.
Ook dit keer zullen tranen vloeien. Niet van verdriet. Van vreugde.
Zien (ja, ook “wij” gebruiken dat woord) hoe mensen hun leven nu vormgeven, hoe ok het is om een rood-witte stok te laten zien, hoe sterk men in het leven staat. Te merken dat die lotgenoten enorm waardevolle dierbare vrienden zijn.

En natuurlijk Rivers’ hemel: een veilig omheind uitlaatveld om met een groot aantal andere (blindengeleide)honden te spelen.